اشعار

ساطع شده نـور آسمـان هـا بـه زمین            امشب شـده مـتـصـل ثـریا بـه زمین

امشب گـل بـاغ مصطـفـی آمده است            آورده تـمام کهـکـشـان را به زمـیـن

امـشب مـتـحـیـرم کــجـــا را نـگــرم            آیـا نـگـرم بـه آسـمـان یـا به زمـین؟

ارکــان زمیـن بـه رقـص در آمده اند            غـوغای عـجیبی شده بر پا به زمین

ای کاش کسی بود که با من می گفت            امشب چه خبر شده در أبوا به زمین؟

جـمعـی ز فــرشتـگـان نـدا سر دادند            آورده خـدا ولـیِ خـود را به زمـیـن

از بطن حـمـیـده و ز صـلب صـادق            آمـد پـسـری به نـام مـوسی به زمین

تا دیـده گـشـود ماه لـرزید و شکست            افتـاد از آسمـان در این جا به زمین

با خـیل فـرشـته هــا بـه هـمراه عـلی            آمد ز جنان حضرت زهرا به زمین

امـشب چه شود عـیـدی ما این بـاشد             یک لحظه نظر کنی خدایا به زمین

حزن سنگین صفر یک لحظه خنثی می شود           بـا قـدم هـای نـگـارم قـد غـم تـا مـی شـود

قـد غـم هـا تا شد و تا سرزمین کـاظـمیـن           مرغ دل پرواز کرد و عشق پیدا می شود

بر لب شـیـخ الائـمـه غنچه لبخـنـد شـوق           با نگـاهی سوی گـهـواره شکوفا می شود

عشق را احساس و با احساسِ قلبم عشق کن           زیر و رو کن خاک را کی مثل موسی میشود

در تمام دوره ها حجت به دنیا لازم است

اولین حجت پس از اتمام حجت کاظم است

وارث بر حقِّ عـلمِ باقـری و صادقی ست           بین شیخ عشق و سلطان بودن او منطقی ست

عاشق دین خـدا از نسـل یاس و مرتضی           عشق بازی از تبار ذوالفـقار عاشقی ست

پنجمین پشتش گل یاس است نسل او به پنج           میرسد با عطر نرگس شاید او هم رازقی ست

کربلا کشتی آزادی و ساحل حـیـدر است           کاظمین ما بین این کشتی و ساحل قایقی ست

از علی بود و علی گفت و علی شد وارثش           این علی خو، خود کلام الله ناب و ناطقی ست

تکیه گاه حضرت موسی اگر در غم عصاست

تکیه گاه و پشت هفتم رهبر عالم رضاست

آمـدم از او بـگــویـم تــا رضـایـیــم کـنــد           بـا نـگـاهـش مـرغ ایـوان طـلایـیـم کـنـد

حضرت باب الحوائج بود و حاجت داشتم           آمـدم از کــاظـمـیـنـش کـربـلایـیــم کـنـد

چشمم ازغمهای مشک خشک صحرا خیس بود           اشـک آوردم کـه جـایـش نـیـنـوائـیم کـند

یاد زیـنب یـاد ویـران و مصیـبت می کنم           تـا بــرای غـصـۀ عــمــه فــدایـیــم کـنـد

اربـعـیـن می آید و ذکر لـبـم لبـیک حسین           خواستم از او که وقف روضه خوانیم کند

تا توسل بر دم موسی ابن جـعـفـر می کنم

یـاد زنـدان غـم و هـجـران دلبـر می کـنم

مى سزد گر ساقى امشب باده در ساغر بریزد          باده در ساغر به عشق یار سیمین بر بریزد

مى سزد گر آب زر امشب براى وصف دلبر          جاى جوهر از قلم بر صفحۀ دفتر بریزد

مى سزد امشب اگر طوطى طبعم پَر گشاید          جاى شعر از سینه ام لعل و دُرّ و گوهر بریزد

مى سزد امشب اگر از رحمت حق ابر رحمت          جاى باران بر زمین گه عطر و گه عنبر بریزد

مى سزد امشب اگر روح الامین از فرط شادى           بر سر خلق جهان از عرش اَعلا زَر بریزد

مى سزد امشب اگر از دیدن باب الحوائج          شادى از رخسار و نور از روى پیغمبر بریزد

مى سزد امشب اگر از مقدم موسى بن جعفر          اشك شوق از دیدگان ساقى كوثر بریزد

مى سزد، امشب اگر بهر نـثـار مقـدم او          آسمان از دیدگان خـویشتن اخـتر بریزد

مى سزد امشب اگر از یمن این مولود مریم          بهر كورى حسودان عود در مجمر بریزد

مى سزد امشب اگر از آسمان و ابر ظلمت          خاك غم بر فـرق خصم موسى جعفر بریزد

زد قدم در ملك هستى آن كه از یمن قدومش          وجد از دیوار و شادى و سرور از در بریزد

زد قـدم شاهى كه از بهر نـثـار مقدم او          زآسمان روح القدس از شوق دل اختر بریزد

آمد آن فرمان روایى كز براى مدحت او          جاى شعر از سینۀ ژولیده گان گوهر بریزد

مـژدۀ مـیـلاد تـو، نـفـحـۀ باد صباست            رایـحــۀ یــاد تـو بـا دل مـا آشـنــاسـت

آمـدى و بـاب هر حـاجـت دلـهـا شدى            باب حوائج تویى، نام تو ذکر خـداست

عـرش الـهـى اگـر، جـلوه گـه حق بود            بارگهت کاظمین، خود حرم کبریاست

قـبـلـۀ قـدوسـیـان، کـوى مـصـفـاى تـو            نام دل آراى تو، کعـبۀ حـاجات ماست

یوسف زهرایى و گوشۀ زنـدان و چاه            کنج سیه چال تو، به غصه ات مبتلاست

شادى میـلاد تو، توأم اشک است و آه            چون که غمین هر دل از کوفه وشام بلاست

محـفـل مـولـودى‏ ات، کـربـبـلایى شده            گوشۀ لبخـند ما، هـمره اشک عزاست

صبـح انـوار هـدایـت مـوسى کاظم بود           صاحب سـرّ ولایـت، موسى کـاظم بود

آن گـلـسـتان ولایت کز نـسـیـم او دمید           گـلبنى در هر ولایت، موسى کاظم بود

عقـل در تـفـسیر آیـات کمالش کى رسد           آیتى در صد روایت، موسى کـاظم بود

آفتابى چون على موسی الرضا را در وجود           مشرق صبح سعادت، موسى کاظم بود

مژده‏ اى دل که به ما تاج سرى داد خدا           شب ما سوتـه دلان را سحـرى داد خدا

سجده شکر به جا آر که از رحمت خویش           تـیـر جـانـسـوز دعـا را اثـرى داد خـدا

شـجـر طـیــبـۀ گــلـشـن طـاهـا را بــاز           هم ثمر داده و هم برگ و برى داد خدا

تا که اسلام قوى گردد و الحاد ضعیف           صـدف بـحـر ولا را گـهــرى داد خــدا

اى صبا فاطمه را مژده بده کز ره لطف           صــادق آل نــبــى را پـسـرى داد خــدا

ملک از کنگرۀ عرش برین مـژده دهد           که به ما ناجى نیک و سیـرى داد خـدا

بـهــر آزادى ابــنــاء بــشــر بار دگــر           بـه بـشـر رهـبـر فـریــادگرى داد خــدا

تا کند زیر و زبر کـاخ ستـم را اى دل           مــژدۀ آیـت فــتـح و ظـفــرى داد خــدا

تا به پرواز در آید به جهان طایر فکر           امشب از شوق و شعف بال و پرى داد خدا

شادمـانم من ژولیده که از رحمت خود           به من بى هـنـر امشب هـنرى داد خـدا

بـه نـام نـامـی سـر، بـسـمـۀ تـعـالـی سر           بـلـنـد مـرتـبـه پـیـکــر، بـلـنـد بــالا سـر

فقط به تربت اعلات، سجده خواهم کرد           که بندۀ تو نخواهـد گـذاشت، هر جا سر

قسم به معـنی لا یُـمکن الـفـرار از عـشق           که پُر شده است جهان، از حسین سرتاسر

نـگــاه کـن به زمـیـن! مـا رأیـت إلا تـن           بـه آسـمـان بــنـگــر! ما رأیـت إلا ســر

سری که گفت: من از اشتـیـاق لبـریـزم           به سـر سـرای خـداونـد مـی‌روم بـا سـر

هـر آنچه رنـگ تـعـلـق، مـبـاد بر بـدنـم           مـبـاد جـامـه، مـبـادا کـفـن، مـبـادا ســر

همان سری که "یحب الجمال" محوش بود           جـمـیـل بود، جـمـیـلا بـدن، جـمـیـلا سر

سری که با خـودش آورد بـهـترین‌ها را           که یک به یک، همه بودن سروران را سر

زهـیـر گفت: حـسیـنا! بخـواه از ما جان           حـبـیب گفت: حـبـیـبـا! بگـیـر از ما سر

سپس به معرکه عابس، " أجنّـنی" گویان           درید پیرهن از شوق و زد به صحرا سر

بنازم " أم وهـب" را، به پـارۀ تن گـفـت           بـرو به مـعـرکـه با سر ولی مـیـا با سر

خوشا به حال غلامش، به آرزوش رسید           گذاشت آخـر سـر، روی پـای مـولا سر

چنان که یک تن دیگر به آرزوش رسید           به روی چـادر زهـرا گـذاشت سقا، سر

در این قصیده ولی آنکه حُسن مطلع شد           همان سری است که بُرده برای لیلا سر

هـمـان که احـمد و محـمود بود سر تا پا           هـمـان سـری که خـداونـد بود، پا تا سر

پسر به کوری چشمان فـتـنه کاری کرد           پر از علی شود آغوش دشت، سرتـاسر

مـیـان خـاک، کـلام خــدا مـقـطـعـه شـد           میان خاک؛ الف، لام، میم، طا، ها، سر

حـروف اطـهـر قـرآن و نعـل تازۀ اسب           چه خوب شد که نبوده است بر بدن‌ها سر

تنش به معرکه سرگرم فضل و بخشش بود           به هرکه هرچه دلش خواست داد، حتی سر

جدا شده است و سر از نیزه‌ها درآورده است           جدا شده است و نـیـفـتاده است از پا سر

صــدای آیــۀ کـهــف الــرقـیــم مــی‌آیــد           بخوان! بخوان و مرا زنده کن مسیحا سر

بسوزد آن همه مسجد، بمیـرد آن اسـلام           کـه آفــتــاب درآورد از کــلــیــسـا ســر

دلـم هـوای حــرم کـرده اسـت مـی‌دانـی           دلـم هـوای دو رکـعـت نــمـاز بـالا سـر

زهـیـر بـاش دلـم! تـا به کـربـلا بـرسی           بـه کــاروان شـهـیـدان نـیـنــوا بـرسـی

امام پیک فرستاده در پی ات... برخیز           !در انتظار جـوابت نـشستـه... تا برسی

چه شام باشی و کوفه؛ چه کربلا ای دل           !مقیم عشق که باشی... به مقـتـدا برسی

زهـیـر باش! بزن خیمه در جـوار امام           که عـاشـقـانه به آن متـن ماجـرا برسی

مرید حضرت ارباب باش و عاشق باش!           کـه در مـقـام ارادت بـه مُـدّعـا بـرسـی

تمام خاک جهان کربلاست؛ پس بشتاب           درسـت در وسـط آتـش بــلا بـرسـی...

زهـیـر باش دلـم! با یـزید نفس بجـنگ!           که تا به اجـر شـهـیـدان نی نـوا بـرسی

سـلام ما به شُـکـوه آفـریـن بـزم جـلال!            بــزرگ زادۀ آزاده، "نـافـع بـن هــلال"

از او که خوانده حسینش ز بهترین اصحاب            چگونه مدح سرایم که هست ناطقه، لال؟

به نطق محکم خود، شام و روز عاشورا            بـبُـرد ز آیــنـۀ قـلـب اهـل بـیـت، مــلال

بگفت: بی تو حسین! زندگی مراست، حرام            زهی! که زحمت مادر بر او حلال، حلال

ز بـیـم حـمـلـۀ او، خـصم را نبـود قـرار            ز ضرب نیزه و تیغش، عدو نداشت مجال

نوشتـه بود به هر چوب تـیـر، نـامش را            از آن که تا نشود ضربِ دست او، پامال

پس از قـتـال فـراوان، اسیـر دشمـن شد            ولی نـکـرد تـذلّـل به پـیـش قـوم ضـلال

شکسته بود، دو دستش که دست او بستند            که رشتـه رشتـۀ جانش ز تـیـغ بگسستند

ای ششمین حجّـت پروردگـار            مذهب شیعـه ز شما مـانـدگـار

شیعه اگر به مذهبش عاشق است            به همّت ولی خود صادق است

شـرح كـلام حـق به انشای تو            اصـول دیـن ردّ قــدم هـای تـو

دین به سخن های تو تفسیر شد            عـلم همه پیش تو تـحـقـیـر شد

فـهـم هـمـه شد سـخـن تازه ات            هیچ كسی نیست در اندازه ات

حوزه به فـتوای تو تأسیس شد            عشق به امضای تو تدریس شد

ای مـتـعـصب به مـرام عـلـی            هـم تـو مـفــسّـرِ كــلام عــلــی

ای حـرم خـاكـی تو عـرش ما            قــبــلــۀ تـوحـیــد كــلام شــمـا

پـایـه گـذار مـكـتـب حـیــدری             شـكـر خـداونـد منـم جـعـفـری

ای ضـربــان هــمــهٔ درس هـا            حـضـرت اسـتـاد تـصـدّق لـنـا

دلـم امـشـب گـدای سـامــراسـت            از تو غیر از تو را نخواهم خواست

یــا عــلــیّ الــنــقــیٍ الـــهـــادی            حـرم تو بـهـشـت قـرب خـداست

آســمــان خـاکـبــوس گـنـبــد تـو            کهکـشان پیـش پای تو برخاست

«مهبط الوحی و معدن الرحمه»            دل دریـایــی و زلال شـمــاسـت

ذره با یک اشـاره ات خـورشیـد            قـطـره با یک نگـاه تو دریـاست

« من عصاکم فقد عصی الله »است            که مـطـیـع شما مـطیـع خـداست

قـــصــۀ دوســتــی تــان مــــولا            شرح و تفـسیر وال من والاست

«قـد نـشـرتـم شـرایـع الاحکام»            راه غیر از شما فریب و خطاست

«قـولـکـم صـدق، فـعـلـکـم حـقٌّ            امرکم متّبع » که حکم قضاست

بـسـتـه بر بـال هر مـلـک آمیـن            نـفـس جـاری تو عـیـن دعـاست

«من اتـاکـم نـجـی»، برای همه            آن ضریح شکسته قـبـلـه نماست

مـشـعـل جـامـعـه کــبــیــرۀ تــو            به یقـیـن رهگـشای اهل ولاست

هر فـرازش کتاب معرفت است            سطر سطرش شعور و شور افزاست

و خــدا در طـلــیــعــۀ خــلــقـت            عرش خود را به نورتان آراست

بـرج و بــاروی اقــتــدار شـمــا            تا قـیـامت بـلـنـد و پا بـر جاست

بـزم مـی، برکة السباع، ای وای            روضه هایت گریز عـاشوراست

خـاکــبــوس در تو سلطـان است           هـرکه بـیـچـارۀ تـو شـد آقــاست

 پخش سبک  

امام هــادی مسمـوم کین شده            بهر عزایش دل ها حـزین شد

فــاطـمـه گـریـد در عزای او            سـامـرا گـشـتـه کـربــلای او

آه و واویلا ، آه و واویلا

***************

شبـیـه جدّش غـرق مِحَـن شد            او هم شهید دور از وطن شد

غـربت عـتـرت کـیـنـۀ اعــدا            نــالــۀ مــولا گــریــۀ زهــرا

آه و واویلا ، آه و واویلا

***************

گرچه غریب است فرزند زهرا            با احـتـرام است تـدفـینش امّا

دل بـسـوزد بـر لالـۀ پــرپــر            روضۀ گــودال پیکر بی سر

آه و واویلا ، آه و واویلا

 پخش سبک  

دلخـون و مضطـرم، دارم از دنیـا میرم           بی صدا میسوزم و، بین غربت می میرم

سنگـیـنِ بغـض غـم، بسته راه هر نـفس           مثل مـرغی میزنم، بال و پـر کـنج قـفس

خسته ام ای خـدا، از شهر سامرا           می شوم راحت از این غـصه ها

درموجی ازبلا، میزنم دست وپا           شـعـلـه زد بر جـانـم زهـر جـفـا

واویـلا واویــلا؛ واویـلا واویــلا؛ واویـلا واویــلا؛ واویـلا واویــلا (۲)

********************************************

بـا داغ روضـۀ، کـوچـه  نـالـه مـیـزنـم           مثل جـدم مرتضی، دست بستـه بـردنـم

افـتــادم بـیـن راه، مـثـل زهــرا مــادرم           روی خاک کوچه ریخت، اشک چشمان ترم

شـبـانـه آمـدن، بـیـن خـانـۀ مـن           مــرا از ســر ســجــاده بُـــردن

گرچه صبرم ربود، اما هرچه که بود           صـورت هـمـسـرم نـشـد کـبـود

واویـلا واویــلا؛ واویـلا واویــلا؛ واویـلا واویــلا؛ واویـلا واویــلا (۲)

********************************************

من که دور از وطن، مبـتـلا بر غـربتـم           دشمن بی رحم من، کرده هـتک حرمتم

 بیست سال بی کسی، دیده ام خیلی عذاب           مردم و زنده شدم، من کجا بـزم شراب

جانم آمد به لب، سوختم در تاب و تب           یــاد عــمـۀ مــظـلـومــه زیــنـب

این کجا آن کجا، وای از این ماجرا           خـیـزران و سـر و طـشـت طلا

یاحسین یاحسین؛ یاحسین یاحسین؛ یاحسین یاحسین؛ یاحسین یاحسین(۲)

 پخش سبک  

تو کوچه های سـامرا، پیچیده بوی کـربلا          امام هادی کـشته شد، از کینه و ظلم و جـفا

آه با سوز سینه، دلش حزینه          روضۀ مادر میخونه یاد مدینه

شد قلب شیعه از غـم، امام هادی پر شرر          مهدی شده صاحب عزا،حضرت زهرا خونجگر

آه امـام هـادی؛ امـام هـادی؛ امـام هـادی

*************************

غـرق عـزا و مـاتـمـه، هـمه دلای مبـتـلا          خـورده گره روضۀ تو، با روضۀ شـام بلا

آه بزم شراب و، دل کباب و          یکی بیاد آرام کنه بی بی رباب و

زینب میان بزم می، پاهاش دیگه نداره جان          تحملش رو نداره، سـر داداش و خیـزران

آه عزیز زهرا؛ عزیز زهرا؛ عزیز زهرا

آه امـام هـادی؛ امـام هـادی؛ امـام هـادی

*************************

هوای شهر کربلا، دوباره باز زد به سرم          الهی قـسـمـتـم بشه، بـیـام حـرم با مـادرم

آه فراق و دوری، چقدر صبوری          کرببلا خودت بگو، آخه چه جوری

هوای روضۀ حسین، می بره دل رو تا خدا          وقتی میام تو هیئتـت، انگاری رفتم کربلا

آه سالار زینب؛ سالار زینب؛ سالار زینب

 پخش سبک                             (به سبک پوشیده رخت سیه)

یا حجـت بن الحـسن ای نـور دیـده            عــزای جــدّ غـریـب تـو رســیــده

ای اُمــیــد هــمــه ســرت سـلامت            مـهــدیِ فــاطــمـه سـرت سـلامـت

واویــلا واویــلا آه و واویــلا (۲)

*********************

مـسـمـومِ زهـر جـفـا شــد امــامِ ما            گریان شد از غربتش حیدر و زهرا

گرچه از داغش هر دیده پُر آب است            غـصـۀ ما از آن بـزم شـراب است

واویــلا واویــلا آه و واویــلا (۲)

*********************

گریه کنِ این دو غم شد هرخاص وعام            یک بزم شراب اینجا یکی هم در شام

اولاد زهــرا با چـشـمـانِ گــریــان            لبـهـای خـونیـن و چوب خـیـزران

واویــلا واویــلا آه و واویــلا (۲)

 پخش سبک                               (به سبك دلا پر غمه یا فاطمه)

امام مـتـقـی یـا سیـدی            یا علیَ النّقی یا سیدی

ای عزیز زهـرا، جـان ما فـدایت            عشق سینه زنها، صحن سامرایت

شش گوشتون صفایی داره ابن الرضای دومی            شـمـیـم کربلایی داره ابن الرضای دومی

یا امامِ هادی؛ یا امامِ هادی؛ یا امامِ هادی؛ یا امامِ هادی؛ یا امامِ هادی؛ یا امامِ هادی (۲ )

********************************************************

سجیتون کرم یا سیدی            مارو ببر حرم یا سیدی

کاش بشیم یه روزی در رهِ ولایت            از مـدافـعـانِ صـحـنِ با صفـایت

حاجـتِ ما فـیض سعادت یا حضرت هادی مدد            به ما بده رزق شهـادت حضرت هادی مدد  

یا امامِ هادی؛ یا امامِ هادی؛ یا امامِ هادی؛ یا امامِ هادی؛ یا امامِ هادی؛ یا امامِ هادی (۲)

********************************************************

غریبِ سامرا یا سیدی            به تو شده جفا یا سیدی

وای از آن هجوم و ظلم و بی حیایی            مجلس شـراب و، حجّت خـدایی

ولی امان ز داغ دلـبـر واغربـتا واغربتا            بزم شراب و دخت حیدر واغربتا واغربتا

یا ذبیحَ العطشان؛ یا ذبیحَ العطشان؛ یا ذبیحَ العطشان؛ یا ذبیحَ العطشان؛ یا ذبیحَ العطشان؛

ای نجل جواد، ابن رضا، حضرت هادی           بگرفته حسن بر تو عزا حضرت هادی
یک عمر ستـم دیـده ز جـور «متوکل»           در آیـنـۀ صبـح و مـسـا حضرت هـادی

دل سوخته از طعـنه و از زخـم زبان‌ها           خونین جگر از زهر جفا حضرت هادی
بردند همان شب که سـوی بـزم شرابت           چون از تو نکردند حیا؟ حضرت هادی
افـسـوس که کُـشتند تـو را از ره بـیـداد           بی جرم و گنه، قوم دغا حضرت هادی
افسوس، به جور؛ از حرم مادر و جدت           گشتی تو غـریـبانه جـدا حضرت هادی
کس از غم ناگـفـته‌ات ای یوسف زهـرا           آگـاه نـشـد غـیـر خــدا حـضرت هــادی
کُشتند تو را در دل غربت، به چه جرمی؟           ای جان جهانت بـه فدا! حضرت هادی
بزم می و خون دل و حبسِ ستم و زهر           حق تو عجب گـشت ادا حضرت هادی
در مـاتـم تـو ای خـلـف پـاک پـیــمــبـر           شد سامره چون کرب و بلا حضرت هادی
"میثم" به تو و غـربت تو اشک فـشـانـد           ای کشتۀ بی‌جرم و خطا حضرت هادی

ای از غـم تو بر جگـر سنگ شـراره            وی در همـۀ عـمـر ستـم دیـده هـماره

سنگـیـنـی انـدوه تو از کـوه فـزون تر            غـم های فـراوان تو بـیـرون ز شماره

کی مثل تو در حبسِ ستم بازوی بسته            بر قبر خود از جـور عدو کرده نظاره

تو آیۀ تطهیری و دشمن به چه جرأت            با جام می خود به سویت کرده اشاره

از هـجـر تو باید کـمـر کـوه شود خـم            جـایـی که گـریـبـان ولایت شـده پـاره

تا ماه جـمـالـت به دل خـاک نهـان شد            بر چهره ز چشم حسنت ریخت ستاره

از تیغ زبان زخـم فراوان به دلت بود            کز زهر ز پا تا به سرت سوخت دوباره

فـوجـی پی آزار دلت دست گـشـودنـد            قـومـی ز دفـاع تو گـرفـتـنـد کــنــاره

«میثم» دگر از این غم جانسوز نگویی            کز نوک قلم جای سخن ریخت شراره

ای دهــمـیــن رهــبــر والا مــقــام            نـجــل مــحــمــد خــلــف نُـه امــام
روح دعــا، روح سجــود و قــیــام            سایـۀ لطفـت به سر خــاص و عـام

مهر تو امضای صــلات و صیــام

سـیّــدنــا حـضـرت هــادی ســـلام
آیــنـــۀ احـــمــــدی و مــرتــضــی            واقــف آیــنــده ای و مـــا مــضــی
هــــــادیِ راه قــــدَری و قــــضــا            نجــل جــواد اسـتـی و ابن الرضــا
جــدّ و پــدر هــر دو امــام هــمـام
سـیّــدنــا حـضـرت هــادی ســـلام
خــازن جـنـت به ســرایت فــقــیـر            پـیـش جــلالت مـتـوکــل حــقــیــر
مُــلــک دل اهــل ولا را امـــیــــر            دل کـه نــبــاشـد بـه ولایت اسـیــر
نــور الهـی است بر آن دل حــرام
سـیّــدنــا حـضـرت هــادی ســـلام
ای ز کــرامت شده غـمخــوار من            اشـک تـو در چــشـم گـهـربـار من
نــام تـو و ذکــر تـو گــفــتــار مـن            ســــامـــرۀ تــوســت  دل زار مــن
ای حــرم دل ز تو بیــت الــحــرام 
سـیّــدنــا حـضـرت هــادی ســـلام
ای غمت از جـور عدو بی حساب            ای جـگــر شـیـعــه بـرایت کـبـاب
دیــده مـــدام از مــتــوکــل عــذاب            از چـه تـو را بـرد به بـزم شـراب
خــوب گــرفــتــنـد ز تو احــتــرام
سـیّــدنــا حـضـرت هــادی ســـلام
خــون عوض اشــک فــشـانم همه            نـیـست به ســوز جـگــرم خـاتــمـه
نــالــه شــده بــر لب من زمــزمــه            بــزم شـــراب و پــســر فــاطــمــه
سوزد از این غم جگرم صبح و شام
سـیّــدنــا حـضـرت هــادی ســـلام
حیف که ای بـضـعـۀ پــاک جــواد            خصم ستـم پـیـشـه تو را زهــر داد
داغ تــو را بــر دل عــالــم نــهــاد            دور تو کـم بـود و مصـائب زیــاد
عمر تو با خــون جــگــر شد تـمام
سـیّــدنــا حـضـرت هــادی ســـلام
سینه ز سوز مِحَنت سوخت سوخت            شمع صفت جان و تنت سوخت سوخت
شیعه به هر انجمنت سوخت سوخت            آه که قلب حسنت ســوخت سوخت
اشــک فــشــانــد ز فــراقت مــدام
سیّــدنــا حــضــرت هــادی ســلام
حیف که شد صحن و سرایت خراب             زائــر قــبــــر تــو شــده آفـــتــاب
غــربت تو کــرده دلــم را کـبــاب             خون چکد از دیــده به جای گلاب
سوخت از این غم جگر خاص و عام
سـیّــدنــا حـضـرت هــادی ســـلام

کیـستـم من مظهـر کـلِّ صفات کبـریایم           هـادی اهل زمیـنـم رهـبـر خـلـق سمایم

آفتاب مُلک جان در شهر سُرِّ مَنَ رَآیَـم           جـدّ مـهـدی، زادۀ پـاک عـلّیِ مرتـضایم

هـادی آل مـحـمّـد شـمـع جـمـع اولیـایـم

من ولیِّ حـقّ علیّ بن جواد ابن رضایم

من عـلـیِّ چارم از نسل امیـرالمـؤمنیـنم           هلی اتی یم، کوثرم، طاها و قدر و یا و سینم

گرچه بی یار و معینم خلق را یار و معینم           آسمـانـی اخـتـر برج ولایت در زمیـنـم

شهریار ملک دینم، انس و جان را مقتدایم

من ولیِّ حـقّ علیّ بن جواد ابن رضایم

دوّمین ابن الرّضا از آل پیغمبر منم من           شیعۀ اثنی عشر را هادی و رهبر منم من

نام نیکویم علی باب حسن پرور منم من           منجی خلق جهان و شافع محشر منم من

ذات ربّ العالمین را رحمت بی انـتهایم

من ولیِّ حـقّ علیّ بن جواد ابن رضایم

کیستم من گوهر ده بحرم و بحر دو گوهر           رهـبـر دین حجّت حقّ هادی آل پیـمـبر

مصلح کلّ مهدی موعود را جـدّ مطهّـر           از نهم مـولا؛ نهم ریحانۀ زهرای اطهر

باب حاجت قـبلـۀ اهل ولا روح دعـایـم

من ولیِّ حقّ علیّ بن جـواد ابن رضایم

مـیـوۀ قـلـب رسـول الله شـمـع جمع آلـم           کبریا وجه و محمّد طینت و احمد خصالم

شوکت عـبّـاسیـان گردید پـامـال جـلالم           هر کلام جامعه دُرّی است از بحر کمالم

یـادگـار مجـتـبـی و نجـل شاه کـربـلایم

من ولیِّ حقّ علیّ بن جـواد ابن رضایم

نام من درعین غربت شمع محفل هاست آری           کار من از اهل عالم حلِّ مشکل هاست آری

مهر من در سینه ها چون مه به منزل هاست آری           قبر ویران گشتۀ من کعبۀ دلهاست آری

یک جهان دل بوده هر شب زائر صحن و سرایم

من ولیِّ حقّ علیّ بن جـواد ابن رضایم

آسمـانی ها زمیـنی ها همه مـحـو مقـامم           با وحوش و با طیور و دشت و صحرا هم کلامم

بر بنی آدم نه تنها، بر همه عـالـم امامم           نی عجب گر شیر وحشی در قفس گردید رامم

یا ببوسد یا گذارد صورت خود را به پایم

من ولیِّ حقّ علیّ بن جـواد ابن رضایم

گاه آمد از بنی العّـباس در زندان عـذابم           گـاه بـردند از ره بـیـداد در بزم شـرابم

یاد می افـتاد از بـزم مـی و شـام خـرابم           من که در سنّ جوانی ظلم ها شد بی حسابم

اولـیـــاء سـیـــراب نـد از جـــام ولایـــم

من ولیِّ حقّ علیّ بن جـواد ابن رضایـم

آن ستمگر سالها لرزاند جان و پیکرم را           از شقاوت کرد ویران قبر جدّ اطهرم را

بی حیایی بین جسارت کرد زهرا مادرم را           با جسارت هاش آتش زد دل غم پرورم را

دوست دارم دوستانم اشگ ریزند از برایم

من ولیِّ حقّ علیّ بن جـواد ابن رضایم

محنت و اندوه من بسیار بود و عمر من کم           چشم بستم دست شستم از جهان با یک جهان غم

گر چه هر دم ظلم و طغیان دیدم و بستم فرو، دم           سرکشد سوز دلم از شعله های نخل میثم

خوش بُود با نظم او جاری شود اشگ عزایم

من ولیِّ حقّ علیّ بن جـواد ابن رضایم